Sarrera nagusia
Kategoria gramatikala
Forma mugatua
míña
Aldaerak
miiñ
Esanahia
Mihina. Lengua.
Jakingarriak
Oso adinekoek MII
Esamoldeak
-
mín zuríko, mín zurikúa.
(c).
AdjektiboaIzenlaguna.
Hizketan leuna. · Meloso en el hablar.
“Leuna ero zera danian, min zurikua. Klem.”
Zenbaitetan faltsoa, zurikeriazko berbetaduna.
.
-
min zatarraña euki, min zikiña euki.
Esapidea.
Ser malhablado.
“Min zatarra euki arren gaitzik bareko personia da.”
-
mín zatarréko, mín zatarrekúa.
(c).
Izenlaguna.
min zikiñéko.
Malhablado.
“Familixa guztia die min zatarrekuak.”
ao zatarréko.
mín garbíko.
-
min garbixa euki.
Esapidea.
Ser bienhablado.
“Eztauka oso min garbixa. ”
-
mín garbíko, mín garbikúa.
(c).
Izenlaguna.
Maldiziorik botatzen ez duena. · Bienhablado.
“Karreterua izan arren min garbikua zan.”
Ant. miñ zikiñeko..
mín zatarréko, ao zatarréko.
-
mín púntatik kéndu.
(b).
Esapidea.
Norbera esatear dagoena besteak esan.
“Neuk pe oixe esan bia neban. Min puntatik kendu dostazu.”
aotik kendu.
-
mín púntan éuki.
(b).
Esapidea.
Ia gogoratuan gauza bat.
“Min puntan daukat zure izena, baiña etxat etortzen.”
ohar bat
Ikustekoak
-
mingáiñ.
1.mingáiñ, mingáiña.
(a).
Izena.
Mihina. Lengua.
“Mingaiña etara dost lotsagabe orrek. ”
miñ eta mingaiñ Sin. gisa entzun ohi dira sarri..
2.mingáiñ, mingáiña.
(a).
Izena.
Mihinaren goi partea. · La parte superior de la lengua.
“Zuri-zurixa daukat mingaiña.”
3.mingáiñ, mingáiña.
(a).
Izena.
Ganadu mingaina, jaki ezaguna. · Lengua de vacuno.
“Mingaiña saltsan jan giñuan.”
Aipamenak
| Aipamena bera | Egilea |
|---|
Laburpena
1.míñ, míña.
(a).
Izena.
miiñ.
Mihina. Lengua.
“Granua daukat miñian./ Auraxe i zan urkamendixa; zela miiña paparrian bera etara-ban. Hil. (AA BergEus, 330. o.)”
Oso adinekoek MII.
ohar bat
Esamoldeak:
mín zuríko, mín zurikúa.
(c).
AdjektiboaIzenlaguna.
Hizketan leuna. · Meloso en el hablar.
“Leuna ero zera danian, min zurikua. Klem.”
Zenbaitetan faltsoa, zurikeriazko berbetaduna.
.
min zatarraña euki, min zikiña euki.
Esapidea.
Ser malhablado.
“Min zatarra euki arren gaitzik bareko personia da.”
mín zatarréko, mín zatarrekúa.
(c).
Izenlaguna.
min zikiñéko.
Malhablado.
“Familixa guztia die min zatarrekuak.”
ao zatarréko.
mín garbíko.
min garbixa euki.
Esapidea.
Ser bienhablado.
“Eztauka oso min garbixa. ”
mín garbíko, mín garbikúa.
(c).
Izenlaguna.
Maldiziorik botatzen ez duena. · Bienhablado.
“Karreterua izan arren min garbikua zan.”
Ant. miñ zikiñeko..
mín zatarréko, ao zatarréko.
mín púntatik kéndu.
(b).
Esapidea.
Norbera esatear dagoena besteak esan.
“Neuk pe oixe esan bia neban. Min puntatik kendu dostazu.”
aotik kendu.
mín púntan éuki.
(b).
Esapidea.
Ia gogoratuan gauza bat.
“Min puntan daukat zure izena, baiña etxat etortzen.”
ohar bat
miiñ.
Mihina. Lengua.
“Granua daukat miñian./ Auraxe i zan urkamendixa; zela miiña paparrian bera etara-ban. Hil. (AA BergEus, 330. o.)”
Oso adinekoek MII.
ohar bat
Esamoldeak:
mín zuríko, mín zurikúa.
(c).
AdjektiboaIzenlaguna.
Hizketan leuna. · Meloso en el hablar.
“Leuna ero zera danian, min zurikua. Klem.”
Zenbaitetan faltsoa, zurikeriazko berbetaduna.
.
min zatarraña euki, min zikiña euki.
Esapidea.
Ser malhablado.
“Min zatarra euki arren gaitzik bareko personia da.”
mín zatarréko, mín zatarrekúa.
(c).
Izenlaguna.
min zikiñéko.
Malhablado.
“Familixa guztia die min zatarrekuak.”
ao zatarréko.
mín garbíko.
min garbixa euki.
Esapidea.
Ser bienhablado.
“Eztauka oso min garbixa. ”
mín garbíko, mín garbikúa.
(c).
Izenlaguna.
Maldiziorik botatzen ez duena. · Bienhablado.
“Karreterua izan arren min garbikua zan.”
Ant. miñ zikiñeko..
mín zatarréko, ao zatarréko.
mín púntatik kéndu.
(b).
Esapidea.
Norbera esatear dagoena besteak esan.
“Neuk pe oixe esan bia neban. Min puntatik kendu dostazu.”
aotik kendu.
mín púntan éuki.
(b).
Esapidea.
Ia gogoratuan gauza bat.
“Min puntan daukat zure izena, baiña etxat etortzen.”
ohar bat
